Een uitspraak uit de jaren ’60 van de trotse, vreemde dichter, schrijver, schilder en moderne denker Malcolm de Chazal (1902 – 1981) laat zien dat er twee kanten zijn aan Mauritius: de kant van de schijn en de kant van de werkelijkheid. Aan de kant van de schijn is er de schoonheid van de landschappen en de zachtheid van de mensen. De werkelijkheid is anders maar niet duister en is de moeite waard om bloot te leggen, want het is het geheel dat Mauritius zijn sterke identiteit geeft.
Suikerriet is de gemeenschappelijke noemer van het land die alle Mauritianen en alle ruiten van hun geschiedenis. Deze industrie is verantwoordelijk voor zowel de zoetheid van het dagelijkse leven als de subtielere bittere nasmaak die men kan ontdekken wanneer men rondkijkt, buiten de hotels. Suikerriet verklaart de aanwezigheid van zoveel verschillende achtergronden binnen één bevolking, het sociale weefsel van een natie die nog moet worden, het naast elkaar bestaan van verschillende talen en de grillige architectuur in steden en dorpen, de kwetsbaarheid van het milieu; het verklaart zelfs waarom de wegen zo kronkelen, al die aspecten die dit eiland “uniek” maken, een beter passend adjectief dan het “hemels” van de toeristische brochures.
Wat maakt Mauritius zo boeiend? Als het antwoord op deze vraag lang kan zijn, is dat niet zozeer vanwege de troeven van het eiland als wel omdat het moeilijk is de reden(en) aan te wijzen. Het is zeker een geheel dat toeristen jaar na jaar doet terugkomen, ondanks de snelle veranderingen van het landschap in sommige streken. De antwoorden zijn niet allemaal van fysieke en tastbare aard, maar ze zijn het vermelden waard.
Was Mauritius tot de vorige eeuw slechts een verre plaats met strandhotels, tegenwoordig is het een complete toeristische bestemming. Er zijn veel dingen te doen in Mauritius niet alleen een breed scala aan activiteiten maar gewoon ronddwalen op de juiste plaatsen kan behoorlijk interessant zijn.
Er is het gemak waarmee een dag, een reis of een hele vakantie kan worden georganiseerd en de indruk dat alles mogelijk is, gemakkelijk aanpasbaar en flexibel naar ieders smaak. De indolentie van de zee langs de benedenwindse stranden en vooral de afwezigheid van natuurlijke bedreigingen en gevaarlijke soorten. Geen giftige reptielen, geen van de grote roofdieren, niet op het land, niet in zee. Laten we hopen dat het blijft duren!
De rijke kleuren die kalmeren en herstellen, echt, het zijn anti-depressiva voor wie uit een grijze winter komt. De vele tinten turkoois van de lagunes met daarboven het diepblauw van de oceaan, onderstreept door de witte riffen. Aan de landzijde de golvende suikerrietvelden die contrasteren met de rood-oranje aarde, bezaaid met enkele stenen piramides. Wanneer de rietstengels bloeien, lijken de velden omhuld door een zijden laken dat de tinten absorbeert van de flamboyante zonsondergangen die elke dag anders zijn. Flamboyanten zijn trouwens die majestueuze bomen die de hoofdletter in hun naam verdienen. In december zijn het enorme oranje en rode koepels, die contrasteren met de groene velden of het felle geel van de “Casse” bloemen.
Natuurlijk worden meer zintuigen geprikkeld. De zijdeachtige temperaturen in het midden van het seizoen wanneer de intense hitte van de zon en de koele zeebries in harmonie zijn; de geur van jodium van de zeespray aan de oostkust en de talrijke zangvogels, ondersteund door het gerommel van de golven. Dit alles is natuurlijk beter te beleven in afgelegen streken, ver van hotelbuffetten en live bands.
Er is meer! Hoe kan men die prachtige maansopgangen of de sterrennachten beschrijven, die merkbaar zijn wanneer men de schijnwerpers ontwijkt. Eenmaal waargenomen geeft het hemelgewelf deze tegenstrijdige indruk van nabijheid en afstandelijkheid; een aangeboren kwestie van aandacht voor ons eilandbewoners die tegelijkertijd bezorgd en dankbaar zijn dat wij ver van de rest van de wereld verwijderd zijn.
Het is trouwens deze vervreemding die verklaart waarom de Mauritianen eender wie en wat uit een ander deel van de wereld komt, hetzij toeristen of ingevoerde goederen, vereren. Een vliegtuig of een schip blijft, in het diepe geheugen van de Mauritianen, een waarschijnlijkheid van verrassing en verwachting, een blijde gebeurtenis, een breuk met de routine. Deze afstandelijkheid geeft de Mauritianen het aangeboren gevoel van gastvrijheid waar bezoekers zo vaak naar verwijzen.
Aanvankelijk had de horeca een goede start, met een kwaliteit die meer door het bovenstaande dan door puur professionalisme kan worden verklaard. Deze hotels die zo Mauritiaans waren, gedrenkt in de goedheid van de mensheid, waren aangenaam voor iedereen en hun hemelse omgeving zorgde voor mooie tijdschriftcovers. Als de identiteit is vervaagd, hebben de normen de stijgende lijn gevolgd. De kwaliteit van de gastvrijheid is een goede verklaring voor de trouw van onze bezoekers.
