De zuidkust van Mauritius

Als uw beeld van Mauritius, zoals dat van velen, er een is van een groot strand en een blauwe lagune, zorg er dan voor dat u de zuidkust ziet voordat u vertrekt.

Er wordt gezegd dat Mauritius een vertegenwoordiging is van de wereld op één eiland; een feit dat wordt opgeroepen als we het hebben over de multi-etnische bevolking, afkomstig uit Azië, Europa en Afrika. Dezelfde opmerking kan worden gemaakt over het landschap. Wij vinden dus op de oostkust de perfecte illustratie van het tropische eiland met koraalzand, terwijl de mangrovekreken in het noordoosten en zuidoosten doen denken aan Afrikaanse of Aziatische kustlandschappen, terwijl de westkust, buiten het dorp Black River – nu bedekt met beton – de Afrikaanse savanne oproept.

De basaltrotsen van de zuidkust doen denken aan die van Cornwall, of zelfs van Bretagne, het land van herkomst van de eerste vaste of langdurige kolonisten. Dit is ongetwijfeld een van de redenen waarom men tijdens een wandeling langs deze kliffen niet kan nalaten naar het oneindige blauw te staren, in een onbewuste zoektocht naar onwaarschijnlijke verre landen en verre tijden. Daar ademen we het verleden, of liever de lucht van een geleende tijd, die hopelijk zal worden.

Toch is het landschap als geheel gevarieerd en elk deel, van het zuidoosten tot het zuidwesten, verdient een speciale vermelding.

Het oude karakter van de zuidkust is al voelbaar vanaf het eerste strand, bij de westelijke oever van het Blue Bay Marine Park. De naam ‘La Cambuse’ zet de toon; een scheepsterm voor de voedsel- en wijnopslagplaatsen aan boord van de oude schepen.

Een strand met een wild karakter, waar de zee soms ongetemd is, terwijl het heerlijk zwemmen is in helder water. Een korte wandeling brengt u naar een andere baai voordat u aankomt bij het strand van “Le Bouchon”; een ander pittoresk plekje dat zeer gewaardeerd wordt door de lokale bevolking, maar buiten het weekend niet erg populair is.

Deze korte wandeling zou onvolledig zijn zonder het verrassende landschap aan de westkant van de dijk te ontdekken.
De toegang tot dit deel is niet voor de hand liggend, bij eb is het mogelijk om over de inham te lopen van een precies punt naar een ander. Bij vloed is het bijna zwemmen; vandaar de aanbeveling om licht te gaan voor deze wandeling, of anders met een waterdichte tas. Een andere – langere – doorgang langs de muur van het pand daar is mogelijk. Deze minder bekende doorgang biedt niettemin de mogelijkheid om een ongewoon landschap te ontdekken van mangrove moerassen, graspaden en kleine kanalen met helder zeewater, die uitnodigen tot zwemmen. Vervolgens kan men het pad nemen dat langs de zee loopt en de rotsachtige oevers die geleidelijk oplopen tot kliffen en van waaruit prachtige uitzichten op de open zee ontstaan.

Na 5 km de “Pont Naturel” en 2 km verder de site van “Le Souffleur”. Hoe lonend is de laatste halve kilometer wanneer het strand van Savinia en het natuurlijke zwembad zich openbaren.

De kliffen die zich nog tien kilometer uitstrekken vormen een prachtige wandelroute. Idealiter wordt men bij een van de vijf openbare toegangspunten afgezet en bij een ander opgehaald. Men kan dan de sectie met de gewenste afstand kiezen.

Ook mountainbikers houden van deze route. Klassieke mountainbiketochten kunnen worden georganiseerd door Yemaya of op elektrische fietsen met DunienZîl.

Aan de westkant van de kliffen ligt het prachtige Gris-Gris strand, dat menig dichter heeft geïnspireerd. Onderaan roept het een slaper op die verliefd is op tijdloze dromen. Daaromheen ligt het dorp Souillac, genoemd naar gouverneur François de Souillac, de laatste afstammeling van de “Sires de Souillac” – een dorp in de regio Lot in Frankrijk. Een gouverneur van het voormalige Ile de France, van trieste herinnering, want hij stond aan de wieg van de rassenscheiding tussen blanken en zwarten. Deze lokale wet werd gehandhaafd door zijn opvolger.

Toch zijn we hem enkele mooie ondernemingen verschuldigd, met name de relaishaven aan de monding van de rivier de Savanne, gekozen omdat het de zeldzame kreek langs die kust is, en vrij van een koraalrif. De eerste infrastructuur werd opgezet op de plaats “Le Batelage”, die kan worden bezocht, aangezien een restaurant de oude silo heeft ingericht. Deze microhaven is tot het eerste derde deel van de 20e eeuw zeer nuttig geweest voor het vervoer van de in de zuidelijke regio geproduceerde suiker naar de uitvoerhaven van Port Louis. De zuidkust, te ver weg, werd zeer slecht bediend door de hobbelige wegen van die tijd en werd pas zeer laat bediend door het spoorwegnet. Het is dit verleden dat haar vandaag haar authentieke en tijdloze uitstraling geeft. Een andere inschepingsfaciliteit bevindt zich in Bel Ombre, verder naar het westen.

Ook bezienswaardig in Souillac, vooral voor Franstaligen, is de plaats genaamd “La Nef” of het Robert Edward Hart Museum. Het is een uit koraal opgetrokken hut, die de woonplaats was van bovengenoemde dichter. Het is hier dat het gevoel van opgeschorte tijd het sterkst wordt gevoeld, waar de uitgestrekte zee die zich aan zijn voeten opent naar het oneindige zuiden, de voorouderlijke herinnering doet herleven van de Mauritianen, die allen van ver kwamen, vrijwillig of gedwongen.

Om er te komen, neemt men de kleine kustweg langs de Telfair tuin die langzaam afloopt naar de zee, het oude spoorwegstation dat nu voorzien is van een onverwacht stuk blik en de nu verdwenen rechtbank van Souillac… Het was een van de parels van ons Engels erfgoed, dat zeer rijk is aan gebouwen van hetzelfde type. Maar de moderne autoriteiten, in hun obsessie om een heel deel van onze geschiedenis uit het geheugen te laten verdwijnen, hebben het laten verrotten om de sloop ervan te rechtvaardigen. Helaas is het slechts een van de vele “slachtoffers” van het neokolonialisme in de 21e eeuw.

Na het dorp Souillac, richting het westen, wordt het landschap verwachtingsvoller. Vanaf het prachtig gelegen kerkhof van Riambel aan de westelijke monding van de Savanne, waar de villa Riambelle ligt, strekken de prachtige stranden van Riambel en Pomponette zich over meer dan vier kilometer uit, gevolgd door het niet minder mooie strand van St. Félix over meer dan een kilometer. Het is de langste opeenvolging van stranden op het eiland. Het bijzondere van de lagune van Riambel is de ondiepte, zozeer zelfs dat bij eb veel vissers in de lagune rondlopen op zoek naar octopus en schelpdieren, waarbij ze soms de indruk wekken dat ze op het water lopen.

Hoewel de zee, zelfs bij eb, alomtegenwoordig blijft langs deze kustweg, ligt na St. Félix het hoogtepunt aan de landzijde. Hier begint het landgoed Bel Ombre, met zijn heuvelachtige landschap en de wandelmogelijkheden van het conglomeraat dat eigenaar is van het landgoed. De liefhebbers van mechanica kunnen hun hart ophalen met quad-, buggy- of 4X4-tochten in het reservaat van Frederica. De echte natuurliefhebbers zullen hun hart ophalen met wandelingen/picknicks aan de voet van de “Cascade van 500 voet” of beter nog, in het hart van de
UNESCO Biosfeer.

Bel Ombre is ook een kustplaats en de weg toont vele glimpen van het typisch Mauritiaanse karakter. Deze mooie weg wordt afgesloten door de baai van Macondé, die voorafgaat aan de verschijning van de majestueuze berg Le Morne en het schiereiland dat het zuidwestelijke uiteinde van Mauritius markeert.

Met een beetje nieuwsgierigheid telt de regio / zuidkust meer goede eetgelegenheden die een tussenstop waard zijn dan op het eerste gezicht lijkt en de keuze is nogal eclectisch.

In het typische typebereik:
Marylin’s – officiële naam: “La Roche Cari” – in Bel Ombre, behoudt haar authenticiteit en charme, maar heeft op de een of andere manier aan kwaliteit ingeboet.

Voor een snelle pizza langs de weg, La Glace Italiana in Souillac – Het kleine terras langs de weg is niet representatief voor de kwaliteit van de geserveerde pizza’s – ze zijn best goed.

Mauritiaans eten in een mooie omgeving in het restaurant van Kazalala guest house.

In het middensegment twee goede adressen:
Station A in Bel Ombre – Mooi terras met uitzicht op de weg en daarachter, zeer professioneel opgezet, zeer fatsoenlijk eten.
Le St. Aubin – verder weg van de kust, is de 4 km afstand van Souillac waard. Prachtig koloniaal huis in een prachtige tuin, de bediening is even gastvrij als attent en de keuken, die eenvoudig blijft, biedt een paar originele gerechten zoals de pizza met theechutney en vooral de heerlijke cassave “Kat-Kat” met gerookte marlijn, de specialiteit van het huis. Zeer redelijk geprijsd. In dezelfde plaats kan de rumfabriek St. Aubin worden bezocht met proeverijen van rum en rumlikeuren.

Nog steeds in Bel Ombre is de C-Beach club, zoals de naam al zegt, een strandclub die open is voor publiek en waar entree wordt geheven. De toegangsprijs geeft je recht op gratis drankjes en toegang tot het boothuis waar je ongemotoriseerde boten en kitesurfmateriaal kunt huren. – Vliegerschool ter plaatse. – Een zwembad en tafels verspreid over een grote ruimte maken gezellige maaltijden in een zomerse sfeer mogelijk. Vooraf reserveren aanbevolen.

“Last but not least” heeft de zuidkust zijn gastronomisch restaurant. In de sublieme omgeving van het “Chateau de Bel Ombre”, voor lunch of diner, laat je je gaan in deze prachtige omgeving, de verfijning en de smaak.